به نقل از «جماران»

بخش کارگاهی نقاشی روی تخم مرغ های غول پیکر شهری در ارس شروع بکار کرد

تاریخ انتشار: ۱۶ اسفند ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۵۸۲۱۷۳

دبیر سومین جشنواره بین المللی نقاشی روی تخم مرغ های نوروزی ارس روز چهارشنبه به ایرنا گفت: این بخش از امروز تا 18 اسفند و از ساعت 9 الی 20 در منطقه آزاد ارس برگزار می شود.
ابراهیم نصیری اظهارکرد: بخش کارگاهی این جشنواره شامل اجرای طرح های برگزیده بر روی تخم مرغ های غول پیکر شهری است.
وی افزود: این بخش با حضور استاد ودود مؤذن زاده اردبیلی به عنوان یکی از هنرمندان برجسته کشور و صاحبان طرح های برگزیده در مرکز نمایشگاهی روبروی دانشگاه پیام نور جلفا اجرا می شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

مدیر فرهنگی و آموزشی سازمان منطقه آزاد ارس با اشاره به برنامه های جانبی بخش کارگاهی این جشنواره، اعلام کرد: آیین سنتی «یومورتا بویاماق» و فروش تخم مرغ های رنگی نوروزی به نفع امور خیریه در کنار بخش کارگاهی جشنواره، برنامه ریزی شده است.
نصیری خاطرنشان کرد: در بخش کارگاهی، یک هزار و 300 اثر به دبیرخانه جشنواره فرستاده شد که از این تعداد 26 اثر به مرحله نهایی راه یافت.
وی در زمینه نحوه اجرایی بخش کارگاهی گفت: در این بخش یک عدد ماکت تخم مرغ به ارتفاع یک و نیم متر از جنس فایبر گلاس در اختیار شرکت کنندگان قرار می گیرد تا طرح ارسالی برگزیده خود را بر روی ماکت اجرا کنند.
دبیر سومین جشنواره بین المللی نقاشی روی تخم مرغ های نوروزی ارس گفت: در بخش تخم مرغ های نوروزی نیز بیش از 800 تخم مرغ رنگ شده طبیعی و مصنوعی در ابعاد اصلی به دبیرخانه ارسال شده که پس از داوری، این تخم مرغ ها در قالب یک نمایشگاه فروخته شده و درآمد حاصل از آن به کودکان مناطق محروم پرداخت می شود.
به گزارش ایرنا، فرزانه مدهوش، حنانه عطاری، احمدرضا قائم امیری، حمیده اسدزاده، فاطمه ممیان، آیدا محمدی، فرزانه عهدی، شیرین مرزبان، فرهاد عباسپور، فاطمه محمدی، حدیثه میرزایی، علی شفیعی آبادی، المیرا امینی زاده، نیلوفر کبودین، فرزاد رشیدی، مونا حقدوست کرمی، فرزانه طهماسبی، علیرضا واحدی، محمد سلمانپور، میلاد رفیعی، آرزو شفق آذر، امین صبوحی، مهدیه قاسمی، علی عابدی پور، شراره میرجوادی، سمیرا جدیدالاسلام و نویده دیودل، در کارگاه تخم مرغ های غول پیکر شهری ارس حضور دارند.
3071/6183
انتهای پیام

منبع: جماران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jamaran.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جماران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۵۸۲۱۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رازهای نقاشی مرگ سقراط

افلاطون در رساله فایدون واپسین لحظات زندگی سقراط فیلسوف بزرگ یونان باستان را چنین روایت می‌کند: پس از خطابه دفاعیه علیه محکمه‌ای که خواستار مجازات مرگ برای او شده بود به شاگردانش می‌گوید: نگران من نباشید، شما فقط جسم من‌را در خاک خواهید گذاشت. سپس در میان اشک و غوغای یاران و حتی اندوه زندانبان جام شوکران را از شاگردش کریتو گرفته و می‌نوشد. مایع زهرآگین به‌سرعت بدنش را سست کرده، چشمانش بی‌حرکت مانده و او مرگ را پذیرا می‌شود، تا درسی برای زندگی دیگران باشد.

به گزارش ایرنا، پرسش‌های سیاسی و فلسفی سقراط شهروندان آتن را به تردید در حقیقت خدایان پانتئون و اصالت ارزش‌ها در اخلاق یونانیان فرامی‌خواند. او بخاطر این پنداشت‌ها به ناباوری نسبت به خدایان و فاسد کردن جوانان متهم شد که مجازاتش مرگ بود؛ مطابق رسم زمانه با نوشیدن جام‌زهر. سقراط بی‌مناقشه حکم قضات را پذیرفت و حتی شاگردانی را که وی را به نوشتن تقاضای عفو و یا فرار از آتن تشویق می‌کردند، به‌شدت سرزنش کرد. صحنه واپسین دم حیات او تا لحظه نوشیدن جام شوکران، بار‌ها توسط هنرمندان مختلف به تصویر کشیده شده که یادمانی‌ترین آن‌ها اثر چشمگیر نقاش نئوکلاسیک فرانسوی ژاک لوئی داوید است باعنوان مرگ سقراط (La Mort de Socrate) که حالا در موزه متروپلیتن نیویورک نگهداری می‌شود.

داوید این نقاشی ۱۳۰ در ۱۹۶ سانتی‌متری را بدون التزام دقیق به روایت افلاطون و برمبنای نگاهی ستایش‌آمیز به سقراط برای پذیرش شجاعانه مرگ خلق کرد تا تصویری حماسی از عزت و کرامت باشد. در مرکز صحنه سقراط با ردای سفید و در هیبتی قهرمانانه روی تخت نشسته با قامتی استوار دست راستش را برای گرفتن جام سرخ شوکران دراز کرده است. او با دست چپ به بالا اشاره می‌کند؛ به آسمان و جهان پس از مرگ. بدین‌سان در آخرین دقایق عمر نیز از موعظه و خطابه باز نمی‌ایستد؛ ترجیح می‌دهد بمیرد، اما از باور‌ها و تعالیم خود دست نکشد. این آخرین درس اوست برای شاگردانی که پیرامون وی در اندوه و اضطراب بسر می‌برند.

افلاطون، شاخص‌ترین آنها، غم‌زده و سر در گریبان، جلوی تخت نشسته و پشت‌به صحنه وقوع تراژدی را انتظار می‌کشد. مرد جوانی که فنجان شوکران را بسوی سقراط گرفته، از شدت تأثر روی برگردانده تا شاهد نوشیدن زهر توسط فیلسوف نباشد. مرد دیگری دست روی زانوی او گذاشته تا شاید وی را از این‌کار منصرف سازد. دیگرانی که تاب دیدن صحنه را ندارند، در عمق دالانی درحال دور شدن هستند. مضمون اصلی صحنه‌پردازی، تمجید از رویکرد فیلسوف به مرگ است و ابراز همبستگی با او که مرگ را نه پایان هستی، بلکه سویه دیگری از زندگی می‌پندارد.

ژاک لوئی داوید نقاش برتر زمانه خویش بود و در آثار تماشایی‌اش روایت‌های تاریخی را با فلسفه روشنگری در می‌آمیخت تا متفکرانه‌ترین نمونه‌های نقاشی آکادمیک را پدید آورد. زبان تصویری او فاخر متناسب با علائق طبقه اشراف فرانسه بود، لیکن برای قاطبه مردم نیز قابل فهم و عمیقاً الهام‌بخش بود. شاگردان وی، بعد‌ها از سبک کلاسیک و روایت‌های سخت و محکم آن فاصله گرفته به سوی امواج پرشور هنر رمانتیک رفتند. آثار او طلایه‌دار تمدن مدرن بودند، آکنده از بشارت‌های اخلاقی و روح انقلابی. در فرانسه او نقاش محبوب سه رژیم پیاپی بود؛ ابتدا در دربار لوئی شانزدهم سپس در عصر انقلاب و نهایتاً در دوره امپراطوری ناپلئون بناپارت. هر سه رژیم از آثار تاثیرگزار وی برای تبلیغ مشروعیت و اقتدار خویش بهره می‌گرفتند، اما در نهایت به اتهام خیانت به زندان انداخته شد.

نقاشی مرگ سقراط دو سال قبل از انقلاب کبیر فرانسه خلق شد و القاگر حس مقاومت در برابر بی‌عدالتی، پیام‌آور روشنگری و فداکاری قهرمانانه بود. داوید در روند انقلاب فعالانه شرکت داشت و تصاویری از نماد‌های شجاعت و ایثار خلق کرد. او سال‌های پایانی عمرش را در بیماری و تبعید گذراند. وساطت‌ها برای بازگشت او به فرانسه به‌ثمر ننشست تا این‌که در ۱۸۲۵ در بروکسل از دنیا رفت. در ۲۰۰‌مین سالگرد انقلاب (۱۹۸۹) دولت فرانسه تلاش کرد بقایای داوید را به کشورش بازگرداند، اما دولت بلژیک با این استدلال که قبر او بنایی تاریخی است، از این‌کار امتناع ورزید.